شهید احمد افلاکیان

احمد را مي‎شناختم هميشه در برابر اين رفتارهاي وحشيانه و دور از انسانيت خم به ابرو نمي‎آورد و مقاوم بود.

احمد در کنار مطالعۀ درس‌هایش، مجلۀ اسلامی و رسالۀ امام (ره) را به دقت می‌خواند و نوارهای سخنراني امام(ره) را گوش می‌داد و همیشه به همراه داشت. هر جا که می‌رفت، کتاب‌هایش نیز همراهش بود. پدرم روحانی بود و یک کتابخانه داشت. احمد اکثر اوقات به خانۀ آن‌ها می‌رفت و از کتابخانه استفاده می‌کرد. با آگاهی خاصی در فعالیت‌های انقلاب شرکت می‌کرد، بی‎آنکه ترسی در دل راه دهد.

یک بار خبر رسید مأموران خانه‎‌ها را می‎گردند و ممکن است خانۀ شما را نیز بگردند. یکی از اقوام آمد و کتاب‌های احمد را برد. وقتی احمد به خانه آمد و فهمید، خیلی ناراحت شد.
گفت: «شما را نمی‌گرفتند، مرا می‌بردند.»
آگاهی نسبت به راه و هدفش را مدیون مطالعه می‌دانست و کتاب جزء جدا نشدنی زندگی‌اش بود.

مدتي بود که دو برادر همديگر را نديده بودند. روز اول ماه رمضان، محمدتقي به خانه آمد.
به او گفتم: «احمد اينجا بود و ديروز راهي کردستان شد.»
گفت: «اي کاش او را مي‌ديدم.»
اتفاقاً احمد هم سراغ برادرش را گرفته بود. اين موضوع گذشت تا دهم رمضان که خبر شهادت محمدتقي را آوردند. به احمد خبر داديم تا براي مراسم اينجا باشد.
نامه‎اي فرستاده بود و در آن نوشته بود: «شهيد به وجه الله نظر مي‌کند. آمدن و نيامدن من مهم نيست. هدف، مقدّم بر اين‎ها ست.»
و در آخر نامه به من و پدرش تبريک و تسليت گفته بود.

 به نقل از مادر شهید